Ala
Napiszę pokrótce o kobiecie mego życia - Ali Marcie Korolkiewicz, z domu Chałasińskich.
Wiosna, 2007 (zdjęcie z komórki)
Niedawno minęła 20 rocznica naszego ślubu. Ten nastąpił dokładnie w rok po naszym poznaniu się w Szczawnicy, dokąd zawiodła nas Opatrzność oraz obopólna miłość do gór.
Jedna miłość zrodziła drugą. I trwa.
Nie będę opisywał tu naszych dziejów - teraz chciałbym złożyć Ali podziękowanie za te lata, opowiedzieć trochę o Niej, zadumać się nad wspólnym życiem.
Czas płynie szybko, Kamil, nasz syn, skończył już 18 lat. Był "spóźnionym dzieckiem", ponieważ urodził się gdy miałem 42 lata, a żona -
33 (bo poznaliśmy się późno - jaka szkoda...).
Ale czujemy się wciąż dość młodo, mimo różnych dolegliwości, które zaczynają nas
dopadać.
Cudowne jest to, że pomimo różnych temperamentów (ja - spokojny, Ala - trochę raptus), mamy dużo wspólnych zainteresowań, podobne gusty, podobne podejście do wielu spraw. Jesteśmy podobni w wielu aspektach, chociaż w wielu się różnimy. Oboje jesteśmy idealistami, którzy nie pchają się na pierwszą linię czy to zawodowo, czy politycznie, czy towarzysko, ale - chociaż marząc - zadawalamy się tym, co mamy dziś. Jesteśmy silnie ze sobą związani, zawsze razem - w domu, w wakacje, z wizytami czy na zakupy... Marzy mi się, abyśmy mogli jeszcze bardziej przekuwać tę więź na wspólne czyny, urzeczywistniać dalej wspólne plany.
Kim, jaka jest Ala?
Mądrą kobietą o dużej intuicji i sercu. Kimś, kogo kocham bezwarunkowo, ale i za liczne przymioty.
Potwierdza się reguła, że mądrość nie musi się wywodzić z wykształcenia
formalnego.
Ala ma, co prawda, wykształcenie półwyższe, ale znam wielu magistrów, którzy nie
dorównują zupełnie Jej erudycją czy zdrowym rozsądkiem.
Jej ciekawość świata pewnie najpełniej przejawiłaby się w podróżach, ale ta
nasza pasja bywa ograniczana przez możliwości materialne i czasowe. Pasją Ali są także
książki - czyta ich od lat bardzo dużo (przeciętnie jedną dziennie!). Stąd i erudycja.
Od paru lat dużo z nich dotyczy zdrowia, żywienia, rozwoju osobistego. W naszym
domu jest zawsze pełno różnych pism, broszur i ulotek na te tematy, kupujemy i
wypożyczmy sporo książek - czekają czasem w długiej kolejce pomimo szybkiego
czytania. Nie stroni od trudnych zagadnień filozofii, psychologii czy teorii
kultury. Z czasopism kobiecych uznaniem cieszą się "Zwierciadło" i "Pani" - ze
względu na sporo ciekawych tekstów psychologicznych - w przeciwieństwie do
bulwarowej papki większości tego rodzaju pism. Ala podziela moje zainteresowania
niezwykłościami i potencjałem człowieka - zatem czasem czyta "Czwarty wymiar"
(rzadziej czytany "Nieznany Świat" wydaje się jej trochę mroczny).
Prenumerowaliśmy przez lata także "Wegetariański świat" chociaż pózniej straciliśmy pełne przekonanie do tego kierunku. Przewijają się przez nasz dom także głównie pożyczane czasopisma polityczne, zwłaszcza te alternatywne/opozycyjne.
Ala jest zatem moim pomocnikiem w wiedzy jaką popularyzuję na swych stronach www, np.
www.LepszeZdrowie.info . Mogę
powiedzieć, że Ala jest kompetentna w zakresie naturalnej medycyny. Jest
to także wiedza praktyczna - inicjuje nowe diety (świetnie gotuje), zakupy
ekologicznej żywności i suplementów, dba o mnie i Kamila.
W serwisie L-earn.net pisałem sporo o sprawnościach umysłowych. Ala
jest ich inspirującym wzorem - zarówno dzięki szybkości czytania i jako
fenomen pamięci.
Jeśli miałbym jakieś przesłanie do młodych ludzi, to powiedziałbym: czytajcie! Telewizja tego nie zastąpi.
To była Ali inicjatywa by zrezygnować z kablówki,
ponieważ tak mało wartości oferuje telewizja. Szkoda czasu i pieniędzy na tyle
kanałów (Ala
mogłaby z powodzeniem napisać rozprawkę na ten temat, a zwłaszcza o niechlubnym
spychaniu pozycji wartościowych przez komercję i filmy, których jedynym
przesłaniem jest przemoc i władza). Nawet ulubione filmy
przyrodnicze i podróżnicze na różnych kanałach już powtarzają się w kółko, więc
raczej sięgamy po nagrania DVD. Jeżeli coś oglądamy w TV, to programy historyczne i przyrodnicze, czasem kabarety, niektóre
programy rozrywkowe, bo lubimy się pośmiać. Z poważniejszych pozycji Ala ogląda
publicystykę społeczną, np. Magazyn Ekspresu Reporterów, Sprawa dla
reportera, itp. ponieważ jest bardzo czuła na sprawy ludzkie. (Chociaż Kamil
jest typowym umysłem ścisłym, to cieszę się że Ala nauczyła go tej wrażliwości -
oglądają ww. programy razem). Cenię w żonie serce, szczodrość, umiejętność
współczucia. Wszystkie rzeczy dziecinne Kamila rozdała, często oddaje biednym
swoje nieużywane już ubrana, organizuje podobne akcje dot. moich ubrań, nie
szczędzi datków dla proszących lub gdy wzruszy ją jakiś grajek czy biedny
artysta.
Ala ma piękną cechę umiejętności zachwycania się, nawet zwykłymi sprawami,
jakimiś szczegółami wokół nas. Jej "akty strzeliste" w rodzaju: "O Boże, jak tu
pięknie!", "Jak jestem szczęśliwa, że tu jestem!", "Boże, dzięki!" itp. są
bardzo częste.
Ulubioną rozrywką żony jest teatr, który zawsze traktujemy trochę odświętnie, chcemy by podobnie jak wszystkie inne wyjścia, był to to przyjemny przerywnik. Takim przerywnikiem są też obiady czy kolacje na mieście (przynajmniej raz w miesiącu), mimo że generalnie preferujemy kuchnię domową. Chodzimy też regularnie na wystawy. Czasem to inspiruje Alę w kierunku jakichś zmian w wystroju naszego mieszkania, marzą się jej to nowe meble, to lampy, to obrazy. Mamy na szczęście podobne gusty - ale wiele spraw zrealizuje się dopiero w naszym przyszłym domu.
Inną pasją Ali jest architektura (jak my się zgadzamy!) - stąd nasze wspólne
dość częste spacery po dzielnicach, w których można coś ciekawego pod tym względem
zobaczyć, zwłaszcza rewiry willowe, gdzie szukamy inspiracji pod nasz przyszły
dom (takie marzenie). Oglądaliśmy wszystkie odcinki angielskiego serialu o budowaniu
niecodziennych domów i widzieliśmy w tym siebie.
Spacery są stałym elementem naszego życia. Zwłaszcza latem, gdy dni są długie,
staramy się codziennie być na jakimś, o ile się da - poza miastem, a w weekendy
- obowiązkowo (wtedy gdy nie jesteśmy na działce). To Ala jest
najczęściej inicjatorem i tą osobą, która mówi: a może jeszcze trochę, a może
jeszcze dalej...
Podobnie, ciągnie nas przy każdej okazji w Polskę, by zobaczyć nowe miasta i
miejscowości, zamki i dworki, zabytki, muzea i ciekawostki. Każdego roku
wyjeżdżamy na wakacje i inne wypady celowo gdzie indziej, aby właśnie zobaczyć
coś nowego.
Jedynym stałym miejscem jest nasza dacza 80 km od Warszawy, gdzie chętnie
spędzamy czas letni (na emeryturze rozważamy pobyt tam przez pół roku, chyba że
nasz przyszły dom stanie w miejscu bardziej atrakcyjnym). To nasze ukochane miejsce na
ziemi. Ala ma tam wszystkie wygody, piękną przyrodę, czyste powietrze, swój
ogródek, kwiaty i jest tam szczęśliwa. Ale i tam nie siedzimy na miejscu -
codziennie odbywamy długie spacery, zwiedzamy piękne okolice, jeździmy na rowerach.
Te wspomniane wygody są oczywiście proste, ale Ala nieraz mówi, że nie szuka
większych.
Gdy jednak na serio zastanawiamy się nad wyprowadzką na wieś lub do małej
miejscowości, Ala przeżywa
niepokój i rozdarcie - jak wtedy będzie z życiem kulturalnym, czy nie będzie jej
żal naszych miejskich wyjść? Z drugiej strony - ma jeszcze bardziej ode mnie
dość miejskiego tłoku, huku, wyziewów i tempa. W tych kwestiach (przeniesienia
się) zaczekamy pewnie do końca studiów Kamila, co mniej więcej zbiegnie się z
moją emeryturą...
Kochamy przyrodę, interesujemy się ekologią i staramy się żyć
ekologicznie, chociaż trudno obyć się w naszych wypadach bez samochodu.
Wreszcie, choć się może zdziwicie, Ala jest fanem... pięknych samochodów
(podobnie jak syn). Bo to też sztuka, piękno, rodzaj ubioru.
Obecnie Ala jest bardziej w "kursie" nowych modeli niż ja, widzi i zapamiętuje
więcej szczegółów, dobrze orientuje się w cenach i rocznikach. Nasz Saab miał
"to coś", potem spodobała się nam Laguna (chociaż sprawiała trochę kłopotów), a
już marzy się nam coś nowego (nowszy Saab?)... (to pewnie będzie samochód bardziej syna, który
dobrze jeździ i też ma "hopla" samochodowego od dziecka).
Oczywiście - jak to kobieta - Ala lubi sklepy odzieżowe, pokazy mody, ma także satysfakcję gdy uda jej się coś fajnego kupić w second-handzie, lubi i potrafi ładnie się ubrać. Sądzę, że ma dużo strojów, chociaż nie wiem czy jakakolwiek kobieta by to powiedziała.
Alicja nie jest typem businesswoman. Skromna, nie przebojowa, trochę nieśmiała, nie jest już "w kursie" biznesu czy spraw wymagających znajomości przepisów czy nowszych arkanów biurowych - mimo że wiele lat przepracowała w biurach, jest ekonomistką, kończyła stenotypię, zna języki. Od wielu lat nie pracuje, a teraz, po 50 trudno było by jej znaleźć pracę. Ale przecież i tak pracuje, bo prowadzi dom. Robi to dobrze, z zaangażowaniem, ze zmysłem ekonomii. Śmieje się z tych "dam", które "muszą" mieć służącą. Ma czas na dom i swoje lektury, chwali sobie ruch, gani gnuśność. Uważam, że nie musi pracować zawodowo (starcza nam na życie), chyba żeby bardzo chciała i byłaby to praca dająca satysfakcję (np. w jakiejś placówce kultury). Niestety nasz rynek pracy nie ceni wartości, raczej czystą efektywność i proste wykorzystanie pracownika do maksimum.
Wspomniałem na początku o intuicji żony. Nie wiem czy jest to jakąś kolejna
sprawność umysłowa, może dar obserwacji? Była by dobrym detektywem (jej dedukcja
jest nieraz niesamowita), może pisarzem?
O ile ja idealistycznie raczej nie dostrzegam (lub przemilczam) wad w ludziach i ich jakoś tłumaczę
("jesteśmy jednym, kolejnymi postaciami Boga w nas..., namaste"), to Ala jest krytyczna i
potrafi prześwietlić człowieka. Nie stroni od osądzania, co - jak sądzę może
rzutować na okazjonalne pesymistyczne nastroje i separowanie się od pewnych
ludzi. Jej wadą było chowanie pewnych uraz z dzieciństwa a potem z lat pracy. Z
biegiem życia, przekonuje się jednak do filozofii pozytywnej, i tu znowu jesteśmy w
zgodzie...
Skoro i ja jestem osądzany, to może nie jestem taki zły, skoro Ala jest
już tyle lat ze mną?
Szczera do bólu, popełnia czasem nietakty. Gdy dzieje się to w naszym domu, gdy wybuchnie, to nie długo trzeba czekać, gdy (zawsze!) przeprosi i okaże serdeczność. Bo jest przyjacielem i dobrym człowiekiem. Ja, pomimo wewnętrznego optymizmu, jestem trochę mrukiem i osobnikiem często skrzywionym z powodu chorób i boleści, Ala - pomimo trudów życia, ukrytych żalów do losu (obiektywnie: zasługuje na więcej niż ma) i owych kobiecych nastrojów - jest pogodna i uczy nas tej pogody.
Napisałem w 1999 r.:
Pierwsze wzruszenie z rana
- na poduszce zaspana
uśmiechnięta Twoja buziaWkrótce śniadanie jest gotowe
- z myślą, by zdrowe,
Twoje 'pa' na drogę.Myśli łączą się cicho
- odganiając licho
w godzinach naszych spraw.Budujesz wewnętrzny dom
- gdy nie wiadomo skąd
marzę Ciebie.Gotowa jesteś na powrót
- mimo ten kołowrót
mój i Twój - w czułość.Przytulasz się w wierze
lub ofukniesz szczerze
na mój nierozsądek.Znajdujemy ducha moce
- na przekór świata nocy
na lepsze, na nowe.Zwykłością piękne życie
- w Tobie zachwycenie
tak, tak - Kochana...
Dla mnie Ala jest wciąż piękna, chociaż oczywiście lata robią swoje. Na końcu zamieszczam galeryjkę kilku zdjęć - szkoda że tak mało zachowało się tych wcześniejszych, oddających lepiej to piękno. Sama go raczej nie dostrzega, ale ja je wciąż widzę. Może to próżne, ale lubię się z Nią pokazać...
Kocham Cię, Alu, i dziękuję za wszystko...
Twój L.
--
Zapraszam też do albumiku "My"
grudzień 2007
